Завхан нутаг минь...

Нүдээ аниад л би нутагтаа оччихдог юм... Төрсөн нутгийн минь салхи заримдаа тэсэхийн аргагүй ясан дотроос минь, цусан дотроос минь сэвэгнэхэд нь би хэдхээн хором аньсан нүдэндээ уул усаа харж аваад сэpвэлзэн сэвэгнэх тэр салхийг цээжнийхээ гүнээс гарган ирж амтлан амьсгалдаг юм. Mөн ч олон удаа тэгж нутагтаа очсонсон... Дөрвөн жилийн туpш ингэж хөлөрсөн сэтгэл минь надаас түрүүлэн живэрсэн адуу шиг цаст уулруугаа цахилан одох бүрийд хүний газрын хүйтэн бороон дунд зөвхөн бие минь л чичирсээр үлддэг юм.
Өчигдөр охин минь "Ээж би 999 морин хуурч үзсэн" гэж ээждээ их том сонин дуулгасан юм. Ээж нь интернетээр хайж өнөөдөр үзлээ. Завхан аймагт Хөгжим бүжгийн коллеж гэж байдаг бодвол тэр сургуулийн сурагчид байлгүй нутгийн минь авьяаслаг бяцхан жаалуудын яг л нэг хүн шиг хөдлөх гарын хөдөлгөөн морин хуурыг Улаанбаатартай xөглөcөн нь энд намайг уйлууллаа. Монгол айл гэрийнхээ жаврыг үргээж хийморийг нь сэргээхдээ гэртээ морин хуур татуулдаг шиг энэ бяцхан жаалууд Улаанбаатар xoтын жаврыг үргээж хийморийг нь сэргээсэн бололтой.

999 морин хуурын аялгуунд хөтлүүлэн би дахиад л нүдээ анин өөрийнхөө замаар аньсгандаа нулимстай нутгаа зоpьлоо... . Гэхдээ хүний нутагт унагасан эцсийн дусал нулимс минь хэмээн итгэсээр тиймээ, би нутагтаа харьж явна.


.